Gra Zamki Burgundii Rebel

Brzydka jak noc, a i tak jedna z lepszych gier jakie mam nawer pomimo, że estetyka gry jest dla mnie dosyć kluczowa.

Zamkii Burgundii to gra ekonomiczna przeznaczona dla 2-4 graczy.
Głównym atutem gry jest jej unikalna mechanika, która oparta jest o manipulację kośćmi.

Naszym zadaniem jest rozbudowa swoich włości, tak aby zdobyć jak najwięcej punktów zwycięstwa.

Wizualnie, gra nie sprawia dobrego wrażenia, bo oprócz przyjemnej kolorystyki, elementy gry są dość ascetyczne.
Ale też nie o klimat w tej grze chodzi.
Mnogość opcji, jaką oferuje ta gra, sprawia, że chyba będzie to najczęściej ogrywany tytuł w mojej kolekcji.

Przyjemność jaką daje mi kombinowanie nad planszą, jaki byłby najbardziej optymalny ruch, sprawia, że nawet przegrana partia sprawia wiele satysfakcji.
Dzięki Zamkom Burgundii, mogę już siebie określić jako zadeklarowanego eurogracza i fana autora gry - Stefana Felda.

Szczerze polecam.

Niedawno po raz pierwszy miałem okazję zagrać w moją pierwszą grę Felda. Po rozgrywce w Trajana wciąż chodziły mi po głowie jego projekty. Trajan jest niestety niedostępny, więc wybór padł na zamki. Ponieważ był to prezent od żony, nie miała jak się wykręcić od gry. Nie była szczęśliwa - tyle zasad?; masa znaczników?.; nic nie rozumiem? itp. Z przyjemnością jednak obserwowałem jak
w trakcie rozgrywki jej podejście się zmieniało. Ikonografia stawała się czytelna i zrozumiała, a gra okazywała się nie tak skomplikowana, jak na pierwszy rzut oka. Wkradały się nam pewne błędy, ale jak na pierwszą grę było całkiem całkiem. Podobnie jak w innych grach, dopiero po zakończeniu pierwszej partii przychodzą refleksje, co można było zrobić inaczej. Rozgrywka była bardzo interesująca, a okrzyk radości żony po zliczaniu punktów i wygranej ? daje szanse, że gra nie będzie się kurzyć na półce. Ciekawy jestem, czy po kilku rozgrywkach gra będzie wciąż interesująca. Zobaczymy?

Długo się zabierałem do kupna tej gry, bo chociaż opinie wszędzie pochlebne, wysokie miejsce w rankingu BoardGameGeek, mechanizm ponoć ciekawy, to jednak... cóż, cały czas nie mogłem się zebrać, żeby w końcu postawić Zamki w swojej małej kolekcji. Jednak w końcu... wydarzyło się! Zakupiłem, zagrałem i przyznam szczerze i bez ogródek - warto. Oj, bardzo warto!
Gdyby ktoś nie wiedział, Zamki Burgundii to gra dla od dwóch do czterech osób, w której gracze wcielają się w posiadacza ziemskiego i ich celem jest rozbudowa swoich włości, a dokonać tego można na parę sposobów - rozbudowując miasta, dołączając kolejne sztuki trzody chlewnej, handlując towarami, wspierając naukę... Brzmi pięknie, prawda? Niemniej Zamki Burgundii reprezentują tzw. eurogry pełną parą i temat jest jedynie pretekstem do przedstawienia zgrabnej mechaniki, a w tworzeniu takowych Stefan Feld - twórca Zamków - jest uznawany za wybitnego, a przez niektórych planszówkowych geeków jest wręcz bogiem. Klimatu tutaj tyle, co kot napłakał, ale jeśli dla kogoś najważniejsza jest właśnie mechanika i możliwość wytężenia swoich szarych komórek - gwarantuję, będzie zachwycony.
Na początków rozgrywki każdy z graczy otrzymuje dwa piony - jeden do zaznaczania kolejności (i ilości statków, ale o tym poczytacie już po kupnie gry w instrukcji), a drugi do oznaczania punktów - kolorową planszetkę składającą się z heksów, która reprezentuje włości gracza oraz dwie kości w swoim kolorze. I to właśnie na tych kościach zasadza się trzon gry, one są sprawcami całego tego zamkowego zamieszania i je przez całą rozgrywkę będziemy wielbili, przeklinali lub modyfikowali.
W trakcie gry można wykonać cztery różne akcje, z czego trzy wymagają użycia kości. Możemy wziąć żeton włości z planszy głównej, możemy umieścić żeton wcześniej zabrany z planszy na swojej planszetce i odpalić jego zdolność, możemy sprzedawać towary lub wymienić kość na dwóch robotników, którzy to pozwalają nam na modyfikowania ilości oczek na kościach. I... to w zasadzie tyle. Wydaje się mało, ale żetony dzielą się na sześć grup w zależności od kolorów, zaś dodatkowo żetony żółte (nauki) są wszystkie różne dające różny efekt (a jest ich ponad 20), zaś żetony beżowe mają osiem typów budynków - i każdy wyłożony na planszę daje inny efekt!
Przyznać muszę, że Zamki szybko podbiły moje serce i za każdym razem bawię się przy nich doskonale. Klimatu może jest mało, ale sama mechanika - cudowna rzecz, która sprawia każdemu wiele frajdy. Niektórzy powiedzą, że oprawa graficzna jest brzydka - i do najurodziwszych nie należy, ale za to jest przejrzysta i czytelna. A to, ile człowiek czerpie radości z rozgrywki - bezcenne!
Z czystym sumieniem każdemu polecę tę grę. Obiecuję - nie będziecie zawiedzeni!