Władca Pierścieni: Konfrontacja

Bardzo dobrze dopracowana gra pod kątem matematycznym, z bardzo małą nutką losowości, która tak samo szkodzi jak i pomaga. Można to porównać do asymetrycznych szachów rozgrywanych w ciemności :) Gramy przeciwko sobie, ale nie widzimy kogo atakujemy / unikamy. Każda strona ma inne zdolności i postacie. Szkoda tylko, że w polskiej wersji zmniejszono pionki i usunięto z nich napisy akcji.

Szachy, blef, dedukcja, Władca Pierścieni i emocje do końca - czy można chcieć czegoś więcej od planszówki? :) Jedna z lepszych 2-osobówek.

Reiner Knizia projektuje gry suche i bez klimatu. Taki slogan, czy zdanie-klucz ma cechy wszystkich innych zdań-kluczy: osobnik je wypowiadający powtarza utartą frazę i jako przypominający prawdy wielokrotnie powtórzone (a więc niemal już objawione) staje się prorokiem chwili, mędrcem swego miejsca i czasu. I jak bywa z takimi utartymi frazesami, nie ma on za wiele wspólnego z prawdą. W zasadzie nic. Reiner Knizia ma na swoim koncie gry klimatyczne (Tygrys i Eufrat jest przykładem jak pięknie można w banalną mechanikę kafelkową wpleść powstanie i upadek państwa). Władca Pierścieni: Konfrontacja (WP:K) jest tego najlepszym dowodem. W mechanice znanej ze Stratego zamknięty został świat Tolkiena. Wykonanie stoi na bardzo dobrym poziomie. To wydanie WP:K posiada niestety pionki niższe niż w poprzedniej edycji, przez co we wsuwkach nie zmieściły się napisy pod portretem postaci. Jest to rozwiązanie przykre, bo nie dość, że ogranicza się rozmiar obrazków przedstawiających daną postać (a są to grafiki J. Howe’ego, więc niebywale klimatyczne), to utrudnia nieco ich rozróżnienie (zwłaszcza w pierwszej partii). Z drugiej strony, pudełko ma dość niewielkie rozmiary, co jest olbrzymim plusem, bo mamy do czynienia z dość prostą i krótką grą dwuosobową. Plastykowe pionki/zasłonki są niezłej jakości, podobnie karty wykończone lnianym motywem (linen finisz). Instrukcja napisana jest zwięźle i dobrze, ale przydałby się mały FAQ na końcu i krótka pomoc gracza z podsumowaniem zasad walki (nie jest złożona i ma charakter ABBA, ale w pierwszych partiach, które często decydują czy tytuł się kocha, czy nienawidzi mają wielkie znaczenie). Co do samej mechaniki to jest przejrzysta, prosta i niesłychanie piękna. Z początku wydaje się, że szanse nie są wyrównane. Siła postaci i kart po stronie Saurona przebijają drużynę pierścienia. Jednak już po pierwszych rozgrywkach można dostrzec, że uciekający Frodo zaczyna irytować grającego Mrocznym Władcą. :) I właśnie ze względu na to, że powiernik pierścienia gra na nosie siłom zła jednocześnie stąpając po baaardzo cienkiej linie, gdyż jeden błąd prowadzi do przegranej, sprawia że tytuł trzyma w napięciu od początku do końca. Zależności w sile postaci i ich umiejętnościach pięknie się zazębiają i nic nie daje większej radości niż ubicie jaskiniowego trolla Boromirem (samobójcą) lub pozostawienie Legolasa-pułapki na Latającego Nazgula. Z drugiej strony, sprytne ustawienie mrocznych postaci i wykonanie z ich użyciem miażdżących ataków czyszczących planszę z białych figurek daje powód do szyderczego śmiechu mrocznemu sercu, które każdy w sobie nosi. (Tak, wiem, przesadzam, ale miło czasem dokopać radosnym istotkom, sesese). Jest też kilka smaczków na mapie, jak na przykład czmychnięcie przez Morię, czy spływ Anduiną. Mechanicznie absolutnie nie ma do czego się przyczepić. Pojawia się drobny element pamięciowy (jeśli gramy z zasłoniętą talią kart odrzuconych), ale moim zdaniem nie jest to niepożądany element w tak krótkiej grze, gdzie każda potyczka postaci ma znaczenie. Czy są w tej grze jedynie-słuszne otwarcia, zwycięskie strategie? Otwarcia – raczej tak, ale idealnych nie wymyśliłem jeszcze i wątpię, żebym wymyślił w ciągu kolejnych 10 partii. Zwycięskie strategie – wątpię, bo wszystko zależy od kontr-układu przeciwnika i jego chęci poświęceń. Ponadto, jeśli ogra nam się podstawowy zestaw postaci, to mamy w pudełku (po drugiej stronie żetonów postaci i kart) alternatywny zestaw bohaterów (np. pojawia się Drzewiec, Theoden, Gollum i Gadzi Język). Mamy również wariant w którym używamy dodatkowych kart specjalnych. O regrywalność nie ma się co martwić, zwłaszcza, że o niej stanowi – w przeciwieństwie do mnóstwa dziś wydawanych tytułów, gdzie kluczowe jest że ułożenie startowe wykorzystuje tylko 18 ze 120 dostępnych żetonów/kart/cokolwiek – żywy gracz, przeciwnik na śmierć-i-życie, siedzący po drugiej stronie planszy i knujący, knujący, knujący… WP:K to gra znakomita. W piękny sposób, za pomocą prostych mechanik oddaje ducha świata Władcy Pierścieni. Przegrany będzie żądał rewanżu, a że gra trwa krótko (do 45 minut), to na jednej partii się nie skończy. Polecam. To jeden z najlepszych tytułów konfrontacyjnych dla dwóch graczy. Piękny wizualnie, dopieszczony mechanicznie, czarujący, klimatyczny i co bardzo ważne – opowiadający historię. Pamiętam np. że w jednej z ostatnich partii Gandalf rzeczywiście zginął zabity przez Balroga, że w innej Frodo dotarł do Mordoru umykając przed atakiem Czarnoksiężnika z Angmaru, po tym jak wszyscy, łącznie z Samem zginęli odciągając od niego siły wroga. O niewielu grach można coś takiego powiedzieć.